Ὥστε θεὸν τῷ τριπλῇ τετραπλῇτ’ ἀποτίζειν

Εὔχομαι ἀνθ’ ὧν πῶς εὖ ἐποίησεν ἐμὲ,

Νῦν δ’ ἄρα σὺγ’, _^^ὦ ἔντιμ’ ἀνάσση, ὀμβριμοπάτρη,

Τὴν ἐπιείκειαν τὴνδ’ ἔχε τοῦγε πατρὸς,

Ὃς ῥα φιλάνθρωπος βασιλεὺς ἐν τοῖςγε μάλιστα

Οὔ ποτε μὲν δῶρον μὴ ὑπερεῖδε μικρὸν

Δέξον, ἀπὸ κραδίας ὃ φέρω, τεκμήριον εἶν^αι

Τῆς τ’ εἰλικρινοῦς πίστεος, ἤδε νόου,

Νῦν δὲ τέλος τούτοις προσθήσειν καιρὸς ἂν εἴη

Καίτοι πολλὰ γράφειν μείζονά τ’ ἄλλα ἔχω