Τοῦ δ’ ἄρα μὲν καρποῦ κ(αὶ) νῦν ἀπολαύομεν ἡμεῖς

Νῦν φανερώσαντες ῥ’ ἡμέτέρανγε χαρὰν

Γραμμασ’ ἐορτάζοντες τούτοις, τοῖςτ’ ἐπέεσσι

Πλοῦτον γοῦν ἄλλον μηδέν’ ἔχουσι Σχολαὶ,

Τῆς δὲ μεγαλοπρεπείας σοῦ μὲν ἀνάξια εἶν^αι

Οἴδαμεν, εὖ θεσθαι δ’ ὦ βασίλισσα θέλεις,

Ὅττι φιλοφροσύνης, οὗ σὺ πατρὸς εὔχεαι εἶν^αι

Μιμεῖσθ’, ὡς ἄλλας τὰς ἀρετὰς σὲ ὁρῶ,

Καὶ ῥα φιλάνθρωποςγ’ Ἀρταξάρχης λέγετ’ εἶν^αι

Ὁς ρ’ ἔλαβεν δῶρον, πάμμεγα μῆλον ἕχω,