Ὥστε ζῆν καὶ μοῖραν ἀναπλήσειν βιότοιο

Εὐχόμεθα, πλεῖστόντ’ ὠφελὲς ἔνθα λαβεῖν,

Καὶ νῦν παντὶ καλῷ ἀτελευτητῷ ἐπὶ ἔργῳ

Τοῦ πατρὸς, ἐντεῦθεν σὺγ’ ἐπιθὲς τὸ τέλος,

Εἴδέ τις οὐκ ἀπὸ τῆς κραδίας μὴ εὔχεται οὕτως,

Τῷ κὲν ἀρ’ εὐρεία χθὼνγε τάχιστα χάνοι,

Τοῦτο δὲ, ὦ δεσποιν’ Ἄνασσ’, αἰτοῦμεν ἅπαντες,

Γράμματα κ(αὶ) μούσας μὴ ἀπόπαυε φιλεῖν,

Ταῦτα γὰρ Ἑνρίκου τοῦ σοῦ πατρος ἤνδανε θυμῷ

Ὅσπερ κ’ εὐδόκιμοςγ’ ἦν ἐπὶ τοῖςγε λόγοις,