Ὥστε Θεὸν τῷ τριπλῇ τετραπλῇ τ’ ἀποτίνειν

εὔχομαι ἀνθ’ ὧν πῶς εὖ ἐποίησεν ἐμέ.

Νῦν δ’ ἄρα σύ γ’, ὦ ἔντιμ’ ἀνάσση, ὀμβριμοπάτρη,

τὴν ἐπιείκειαν τὴν δ’ ἔχε τοῦ γε πατρός,

ὃς ῥα φιλάνθρωπος βασιλεὺς ἐν τοῖς γε μάλιστα

οὔ ποτε μὲν δῶρον μὴ ὑπερεῖδε μικρὸν

δέξον, ἀπὸ κραδίας ὃ φέρω, τεκμήριον εἶναι

τῆς τ’ εἰλικρινοῦς πίστεος, ἤδε νόου.

Νῦν δὲ τέλος τούτοις προσθήσειν καιρὸς ἂν εἴη

καίτοι πολλὰ γράφειν μείζονά τ’ ἄλλα ἔχω.