νῦν δὲ ποθὴ τούτου βασιλῆος ἐφίκεται Ἄγγλους

χραισμεῖν (σὺν δὲ Θεῷ) τοῖς γε παροῦσι κακοῖς,

σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ὧν ἀρ’ ἔχουσι·

οὐ γὰρ τῶν γε κακῶν αἴτιός ἐστι Θεός.

Ἄνδρα μὲν οὖν τοῦτόν γ’ οὐχ’ ἕξομεν ἀχνύμενοί περ

ἕρκος ὅπως ἂν ᾖ τοῦ πολέμοιο κακοῦ.

Ἀλλὰ δὲ καὶ πρὸ τοῦ γε πάλαι, ὁ μὲν ἔκτανεν ἐχθροὺς

τοὺς Κέλτας, ἐν τῇ δηιότητι λυγρᾷ·

τίς γὰρ τῶν πάντων οὐ μέμνηται πολέμοιο

ὃν νέος ὢν πατρίδος τηλόθεν εἷλε ποτέ,